Toprağına karışıp yeryüzünde ve dahi bu toprağın var olacağı her âleme birlikte gitmeyi istediğim... Özlediğim… Bir sonbahar kokusu bilip seni, var kalbimle yokluğunu var edip içime çektiğim. Bir toprağın yüzüne nasıl vuruyorsa güneş, bir toprak canını ortaya koymak için, yeşillenmek için dal budak, nasıl muhtaçsa bir parça güneşe... Ah benim içimi dışıma çıkaran hasret, ey benim gönlünden bir paçaya denk geleyim diye derdinden öldüğüm çaresiz ben… Güneşine bakacak göz yok bende. Isıttığında yeşertecek dal, verdiğini alacak bir paye…
Kolsuzum sararmam uçsuz bucaksız, ayaksızım varamam adının geçtiği yerlere koşarak ve anlatamam suskun dilimin cümlesizliğinde… Eğiktir her daim boynum… Gönlümün boynunu eğen bu hasretin nasıl bir hal… Çoğalıyorum…
Sözde Yazar
Rû...
