"Ölüm ile ayrılığı tartmışlar
Elli dirhem fazla gelmiş ayrılık...
Bu sözlerden sonra insanın susup bu şarkıyı dinleyesi bu şiiri okuyası icap eder. Ama gel gör ki ben anlatamıyorum diye uzun uzun anlatmayanlar da yok değil. İbrahim Kalın; "Özlememek özünü hatılmaktır" diye girince cümleye beni aldı götürdü bu video izleyenin acısı azalır özlemin itibarı artar. Sevene sevdiğini vermez ama teselli de iyidir be azizim...
Yeterince gönlünü doldurursan yalnızlık diye bir şey yoktur. Issızlık, karanlık, ümitsizlik, üzgünlük yoktur. Aramak yoktur, bulmak hiç yoktur... Yeterince kendin için kendine sevmez isen hüsran yoktur. Yol yoktur, yolda kalmak yoktur. Ah etsen dahi sitem yoktur ki ah esmadır çekiniz. Tüm bu cümlelerden sonra bir güzel adamın dedikleri düştü aklıma, isteyen videosunda bu cümlelerle bulabilir.
"Aşık hiç yalnız kalır mı hafız. Yar çıksa kapıdan hasreti girer, hayali girer içeri. Aşık tek başınayken bile, yalnız kalamayan adamdır. Yalnız kalamaz o. Ya sevgilinin hayali vardır, ya da sevgilinin kendisi. Hz Mevlana gibi seslenir; iki gecem var ikisinde de uykusuzum biri sensiz olduğum gece. Hasretin bırakmaz ki gözüme uyku girsin. Diğeri senle olduğum gece. Yanımda sen varken uyumak olur mu.."
Sevenler yalnız değildir. O olsa da olmasa da...
Ve bu bir dert hiç değildir. Derdim var diyen sevdim demesin...
Ne diyorduk sol yanım, ah sol yanım... İşte tam da bir letaife denk gelen manevi kalbin bulunduğu sol yanımız. Birini çok sevdiğimiz de onu sol yanımıza yani ebediyyen sürecek ruhun, ebediyyen atacak kalbine koyarız. O sol yan esasen bir can'a verilecek, burası senindir denecek bir yer değildir ama değil midir ki insanın sonsuz Rahmet e duyduğu sevgi de bir kulu sevmekle tutuşur sonra esas yerini yurdunu bulur. Değil mi ki mürşidi kamillerden biri mürid kabul eder iken sorarmış "hiç bir şeyi çokça sevdin mi?" "Sevmedim" diyeni müridliğe almazmış. Çıra olmayana, kıvılcımı olmayana harlı ateş yok demek ki manevi kapılarda.
Belki bildin dedin belki bilmeyerek ama birine sol yanım derken gerçekten o solun mu? O, oranın varlığında var mı? Bir yoklamak lazım. Ve denir ki, bir bedende iki kişi olmadıkça, sormadıkça "ey kalbim sen ne dersin bu işe" ve almadıkça cevapları solundaki edebi olanın ebedi organından çok da güvenme cevap dediğin cevaplarına...
Solumuzun ruh cevheri "kalbimiz" bâki olsun...
#birfotoğrafbiryazı
Üniversitede bir hocam vardı. Derste kaldığı yeri kaldığı cümleden asla nerede kalmıştık demeden devam edebilirdi. Bilmediğini bu senin dersin olsun öğren bize de öğret derdi. Kitapta yazmaz hayatın içinde çokça bulunur şeyler anlatırdı. Bazen ıvır zıvır anlatıyor gibi gelirdi derslikte oturanlara ama eminim okul bitince her biri anlamıştır ki hiçbiri malayani değildi o derslerin. Herkesle ayrı ayrı ilgilendiği de olmuştur. Mesela bir arkadaşın diksiyonu gerçekten iyi değildi ve bunu konuyu sınıfta açmaktan bunun düzeltilmesi gerektiğinden yapacağı mesleği nasıl etkileyeceğinden uzun uzun bahsedebilirdi ve kimse bundan incinmez veya dalga geçmezdi. Keza başka bir arkadaşın ses rengi bir hizada hiç durmuyordu ve bu ses tellerinin eğitilebilir olduğunu tek rengin üzerine gidip bu dallanıp budaklanan kontrolden çıkan sesin eğitilmesi hakkında da konuşurdu. Hayatın içinden, evinden, yaşantısının her yönünden örnekler verebilir herkesi dersin içine çekebilirdi. Çekmek için çaba sarfetmesine hiçbir zaman gerek kalmayacak kadar donanımlıydı. Bazı konuları anlamakta zorlandığımız da bunu dile getirmişlerse o zaman şöyle örnek vereyim derdi ve bu örnek verme hızına her zaman hayret ederek bakardım çünkü anlaşılana kadar defaatle örnek verdiği çok olmuştur.
Hocalarımı hep çok sevmek istemişimdir. Gerçekten haftanın dört günü dersine aynı hocanın girmesi ve o hocanın da böylesine harika bir insan olması büyük şans. Bana bir ödev de yardım sözü verdiği için öğle arasından tamamıyla vazgeçtiği, başından savmayarak elinden geleni yaptığı ama bu benimle alakalı değil demeden çabaladığı bir gün hatırlıyorum. İstemese kim zorlayabilir ama yardım etmeyi, sözünün gereğini her zaman yapmayı bilen bir insanı asla unutmuyorsun.
Okulun yemekhanesinde çıkan yemekleri her zaman kontrol eder herkesi karşısına alır söylediği sözden savunduğu fikirden asla vazgeçmedi. Böyle böyle yemekhanenin yemekleri öyle bir seviyeye geldi ki hepsinin hakkından tek başına nasıl geliyordu ve pes etmiyordu hayret ediyorduk. Hiçbir konuda yalnız kalmaktan çekinmiyordu. Ben bunun tek başıma arkasındayım derken bunu bize anlatıyor olmasının örneklik teşkil etmesini dert edindiğini alt satırlardan okuyabiliyoruk. Ve hayranlık duyuyorduk.
Hayat akıp gidiyor tanıştığımız o muazzam duruşu ve bilgisi olanlar, sevgiyle, saygıyla hayatta yer tutanlar olmasa halimiz içleracısı olurdu. Onlar iyi ki var...
Hiç yazmak nedir bilmezken duyguların dolup taşıyor yazmak istiyorsun, hiç okumazken okumak, hiç görmediğin yerlere gidip orada olmadığını bildiğin halde onu aramak istiyorsun. Daha kırgın oluyor, daha kolay inciniyorsun. Konunun muhatabı olmasan bile sevmek kolay incitiyor insanı.
Radyoda defaatle çalmış gelmiş geçmiş bir şarkı sende bir yerlere dokunuyor, o vakte kadar umursamadığın bir şiir, bir şarkı gelip baş köşeye oturuyor öylece. Derdinle dertlenmeye gelmiş gibi misafir etmiyorsun, sende gel sen de kal diyorsun, kalıyorda... Her ne hikmetse sevmekle gelen ne varsa mütemadiyen kalıyor. Bir söz, bir ses, bir koku, bir eşya, bir şarkı, bir mekan hiçbiri bir yere gitmiyor, gidemiyor...
Zaman hepimiz için aynı işlemiyor. Aynı zamanın içinde farklı zaman işleyişleri ile yaşadığımıza inanıyorum. Zamanın da sevgiyle bir rabıtası var. Sevginin zamanı yavaşlattığına hatta durdurduğuna bile inanırım. Zaman tüm sevdiğimiz şeyleri yaparken hızlı geçmesine rağmen sevgilinin yanında öylece durması izah edilesi değil.
Yazdıklarımın hiçbiri izah edilesi değil. "Akıl biz yemek yerken üstümüze dökmeyelim diye var"diyordu geçenlerde sevdiğim biri. Haklı, geriye kalan ne varsa kalp yükleniyor. Sevgi hariç, sevgiye yük diyemeyiz. Sevginin yük olduğu bir yerde sanırım sevgili yoktur. Ama yine de kalp bu azizim. Biraz yardımcı olmak lazım...
Fotoğrafların geneli bana aittir.
#birfotoğrafbiryazı
Annem aynı kahvaltıya uyandırmış yine bizi. Patates kızartmamış, yumurta haşlamamış, peynirin soluk renkli tarafına ekmek uzatıyoruz. Kim inandırmışsa bizi küflense dahi yenir hatta kıymetlidir diyerek, yiyoruz işte hatta tadı güzelmiş gibi yapıyoruz birbirimize. Aynı sofrada kardeşlerimle bağdaş kurmuşuz. Boy boy dizilmişiz... Annem bizi çok parçalı bir vitrin süsü gibi boy boy dizmiş hayatın içine...
Bir sofra örtüsü geçirmişiz dizlerimizin üzerine ve hep aynı sıkılgan, sade kahvaltımızın bardağına bir bardak daha eklememiz icap etmiş. Saadet ablanın ayak sesleri ilişiyor çünkü kulaklarımıza ve her günkü gibi aynı vakitte çalıyor kapımızı. Kim o! Demeden açıyoruz ve artık buyur demeden alıyoruz içeri. Saadet abla hayat dolu ve eminim kahvaltıda zeytin yiyordur hatta ev ahaline patates bile kızartıyordur. Ama biz... Biz kahvaltıya uyanmamışız sanki küskün ve umutsuz bir güne mecburen merhaba demek için bir araya gelmiş bi çare çocuklarız . Saadet abla elinde bir tabakla gelmiş bu sefer üstünde örtülü bir peçete... Peçete yağlanmış ve şeffaflaşmıştı altından görünen o siyah katık, hayatımızın bir sabahına, sanki tüm siyahlığına rağmen renk katmıştı...
En sevdiğim yazarlardan Caner Çaylak, senden etkilenerek senden ilham alarak yazdığım bir yazı. Umarım bir gün hak ettiğin yeri bulursun 🌺
#yarımhikaye
#birfotoğrafbiryazı
"Biz, emaneti göklere, yere ve dağlara arz ettik. Onlar onu yüklenmeye yanaşmadılar, ondan korktular da onu insan yüklendi.Ahzab/72" .
Emaneti yüklenen insan ne sevmek istedi ne de korumak. Öyleyse ne diye irade elde etti? emaneti ne diye kabul etti? Ah insan! Ne sevdi, ne bildi ne de bildirdi...
#birfotoğrafbiryazı
#birfotoğrafbiryazı
Sende kendimi araken yüzlerce şiir okudum. Onları özenle derleyip toplarken öyle çok daldım ki benden öncesine bile bakıp kendimi bulmuşluğum var. Gülmedim hiç bu halime, yazdıklarının hiç olmadığımda bile olduğunu varsaymak, içinde var olduğumu sanmak mantıksız evet, ama sevmenin neresi mantıklı ki, ben mantığımla sevmiyorum, sevebilen varsa tebrik ediyorum.
En çok senin şiirlerini seviyorum çünkü seni alıp alıp bana getiriyor. Tutuyorum elinden gezdiriyorum. Ara sıra duruyoruz. Bir kaç cümlenin arasında bağdaş kuruyoruz, söz gidiyor sen yine bana kalıyorsun.Beraber üzülürüz sanıyorum, olmuyor. Konuşursun diye umuyorum o da yok. Yanyanayken sessizliğin dili ne tarifsiz bir diyalog.
Biliyor musun çok yorgunum. Bilmiyorsun... Sorsanda anlatamam. İçimden hiç çıkmayan bin yıllık öyküsü var sanırsın. Sanmalısın çünkü öyle hissediyorum. İnsan insanın gölgesinde dinlenir derler, yaslanmak istiyorum sana, bin yıl falan lazım bize. Anca sarılır yaralar, anca geçer bu yorgunluklar ve aslında bakarsan yüzlerce şiirden öğrendiğim bir şey daha var.
***
#birfotoğrafbiryazı
Bir öğretmen değilim olmayı çok isterdim ama hayatın içinde bildiğimi öğretmeyi kimseden esirgemedim buna hep gönüllü oldum. Birine fayda sağlamak üzerine kendimi öne atmayı, sormadan söylemeyi, istemeden göstermeyi düstur edindim. Kıymetini bilen de oldu bilmeyen de ama önemi var mı, yok. Bu sebepledir ki en çok öğretmenlerden, öğretici olanlardan etkileniyorum. Ve en çok onların en iyi olmasını istiyorum. Bütün çocukluğum ve gençliğim öğretmenlerin peşinde geçti, arkadaşımda oldu, aşık olduğumda. Örnek aldığımda oldu, derslerinden ders çıkardığımda. Çok sevdiklerim kadar çok nefret ettiğim insanlar da oldu ama onlar kötüydü ve böyle anılmayı çok hak ediyorlardı.
Bizim ülkemizde öğretmen olarak atanmak zor olsa da öğretmenlik okumak o kadar zor değil. Belli ruhsal testlere tabii tutulmadan, yeterlilikleri ağırlaştırılmış bir denetim olmadan herkesin öğretmen olmasına da çok karşıyım. Ben en yüksek maaşın öğretmenlere verilmesini ve her bir öğretmenin, öğretmenden çok "muallim" olmasını bekliyorum. Hayatı öğretmeyen öğretmen, kapitalist sisteme köle olmuş öğretmen, bizim evlatlarımıza ne öğretecek. Her haliyle örnek olduğunun farkında olan harika üniversite öğretmenlerimden ben bunu öğrendim. Gerçekten en çok, "bunlar kitapta yazmaz" birikimi üniversite dersliklerinde seni buluyor.
"Eğitimde görgüyü" de aslında eğitimin son basamaklarında öğreniyorsun. Eğitimcilerin ortalama kıyafetler giymesi ve ortalama eşyalar kullanması kadar bir öğrencinin de defileye gelir gibi gelmemesi gerektiğini, ilim yerinin düğün yeri ile karıştırılmaması gerektiğini, bilginin gücünü ve ihtişamını paranın ve paralının kullandığı şeylerle gölgeye düşürmemeyi öğreniyorsun daha doğrusu öğretiyorlar. Hayattaki ilim adına geçer akçe şeyleri bildiğinde, öğrendiğinde şöyle bir artıya sahip oluyorsun; gittiğin hiçbir ilim meclisinde maddeten aşırı durmamak... Sözünden ve bilginden önce bakacağı başkaca yerler bırakmamak...
Başka bir konu ise yine eğitim hayatında sıkça yaptığımız veya öğretmenleri maruz bıraktığımız bir görgü kuralı. Bunu pek çok defa hatırlattım umuyorum ki bu bir gün mutlaka bir yerlerde değişir. Denir ki, son defa göreceğiniz kişiye pahada değer şeyler almayınız çünkü karşılığını veremeyecektir ve bu bir nezaketsizliktir. Büyük küçük ilişkisinde de keza durum aynı ve bir günü kutlamak adına tüm öğrencilerin pahada kıymetli bir hediyeyi öğretmenlerine takdim etmeleri de görgü kuralları gereğince nahoştur. Çünkü o öğretmen tüm öğrencilerine birer hediye ile karşılık verebilecek konumda değildir. Kısaca maddi veya statü olarak veya yaş ile alakalı bir dengesiz durum varsa hediyeleşme bu koşullar göz ardı edilmeden yapılır, yapılmalıdır. Çocuklarınıza kendi yaptıkları küçük bir şeyi vermek yerine onlarca Veli'nin seferber olduğu bir hediye alma merasimi oldukça görgüsüzce. İnsan bazen iyi şeyler düşünürkende amacı güzelkende nahoş olabilir.
Çocuğum büyüdüğünde onunla bu özel güne küçük özel bir hediye hazırlamayı, veli grubuna para transfer edip kurtulmaya yeğlerim. Siz de öyle yapın sürüden ayrılanlara böyle işlerde kurt saygıyla selam durur, hoş, durmasa ne olur?
Vesselam...
#birfotoğrafbiryazı
Sessizliğin içinde sesim oluyorsun zaman zaman. Susturmak istemiyorum seni. Öyle güzel anlatıyorsun ki hep anlat istiyorum. Anlat bana. Nasıl bitiyordu sonu okuyucuya bırakılmış hikayeler. Ben sana bıraktım, kendimde dahil buna. Ben sana yaslandım, gölgemde dahil buna...
Geçen bir eğitimde hayal etme kabiliyetimi yitirmediğimi, ümit olduğunu farkettirdi hoca. Koca sınıfta üç kişiydik. Sınırsızca her şeye sahip olsaydın bununla ne yapardın diye sorulduğunda hala dünyayı gezmekten başka bir şey istemeyenler var. Dünya'da seni aramak çok sığ değil mi? Bulsam ne olacak. Ben ne yapardım söylemeyeceğim. Sen yinede bileceksin. Hayallerim amacım değil, koştuğum ki koşmak diyorum bir dönem insan asla yürüyemiyor, o yolda sen yoksun. Seni ayırıpta bir kenara bakmıyorum ben. Bendesin mütemadiyen. Bendeki seni seviyorum. Gidesin de yok zaten.
En baştan anlat bana istiyorum. Bazen iki kere aynı hikeyeyi okumak çok sıkıcı geliyor ben yapamıyorum. Bir kere iyi okumayı tercih ederim ama seni dinlemek öyle mi... Ağır aksak anlat, unuttuğun satırlara döne döne anlat, ne anlatıyordum diye diye anlat istiyorum. Çünkü aslında sende kalmaktan başka hiçbir şeyle ilgilenmiyorum...
Bir kelimenin yanına bazen bir kaç kelime daha koyup derdini anlatmak uzun sürebiliyor. Ne desem, ne yazıversemde işte tam da şuracığa denk düşse, ben de işte "halim budur" deyip rahatlasam, dönüp okuduğumda bir ah desem diyorum. Olmayınca olmuyor, sonra hızır gibi yetişiyor başka bir güzelin cümlesi ve diyor ki;
"Gül yaprağı gibir o, nüsha-i kur'an arasında ..."
Ahh...
Vesselam.
#birfoğrafbiryazı
Ağız dolusu gülemezdik biz küçükken... "O kadar gülünmez başınıza bir çıkacak mı var" diye uyarırdı hemen büyükler. Sırf bu yüzden çok güldükten sonra suçlu hissetmeyi öğrendik belki de. Başımıza ne gelecek diye bekledik ya da başımıza gelenleri çok gülmeye bağladık. Yine de zaman zaman çok güldük, hissi yarım kalsa da...
.
Gülmekten, oynamaktan, sevinmekten, yemekten ya da başka herhangi bir eylemden, özellikle de güzel olanlardan keyif verenlerden ruha ışık tutanlardan, büyükler ne istedi de böyle şeyler uydurdu bilmiyorum. Aslında "benim bildiğimi bilseydiniz az güler çok ağlardınız" sözünden mütevellit Peygamber sözümü nakletmekti dertleri, ya da onlara da anneleri babaları her güzel şeyi çok mu görmüştü de böyle olmuşlardı... Bir ihtimal daha geliyor aklıma, aslında herşey denge üzerine kurulu herşeyin aşırılığı iyi değil deyip orta yollu olmayı öğretmek miydi asıl niyetleri.
.
Her neyse o niyet, bu söylediklerimin hepsi, konuyu açarak söylendiğinde ve yerinde söylendiğinde muhteşem bir öğreticilik olabilecekken, esasında "ağaç yaşken eğilirin" yanlış konularda eğilmesiyle büküyor hep ruhumuzu... Hani önce, yine Peygamber sözü olan şu sözü kendimize söylerek başlamak daha güzel olmaz mıydı; çocuk sesi azizim, "çocuk sesi cennet sesidir." Ansızın kulağınıza çalınan o harika neşeli çocuk kahkahalarının ruhunuzu coşturması işte tam da bu yüzden....
.
Çocuklar hep gülsün, çok gülsün. Ama sadece senin benim çocuğum değil, tüm dünya çocukları gülsün. Bir duayı ederken kendi kapasitemize göre değil verecek olanın zenginliğine ve kudretine göre dua etmeliyiz. Çocuğunuza ettiğiniz dualara tüm çocukları katmanız dileğiyle...
.
#birfotoğrafbiryazı
Her kim olursa olsun adı bilinsin unutulsun ya da hiç olmasın. Aşık hep yazandır ve kağıt kesiğidir mütemadiyen ortalık. Kaç kestikten sonra gelir sevgili? Kaç hasret zamanından sonra "bak ben geldim,burdayım" der bilinmez. Bir mendil arasında kuruyan yaşların toplamıdır sevgili. İnsan Arif olduğunda sırrı öğrenir, Beşer âşık olduğunda ise insan olmayı öğrenir ve yanında bir hediye verilir. İçinde şöyle yazar; Aşk mütemadiyen özleme halidir.
Kavuşsa da, kavuş(a)masa da...
#birfotoğrafbiryazı
.
Yüzündeki o mutlu ifadeyi çok merak etsemde sana hayvanat bahçesi gezdirmeyeceğim, zira hayvanların bizim kölemiz olduğunu düşünmen ahmaklık olur. Sana o pazarda gördüğün sevimli ördeklerden veya civcivlerden asla almayacağım. Şuursuzca alınan o hayvanların canı parası kadar ucuz değil... Ve hiçbir canlı bize "ait" olamaz... Kuşlar uçup gidebilir, kediler sana kızabilir, köpekler seni umursamayabilir. Kelebekler konduğu yerde fazla beklemeyebilir. Olduğu kadar sadece var oldukları için sevmeyi öğrenmek lazım...
.
Evdeki kediler seninle yemek yesin, istediğinde sevebil ve seninle oyun oynasınlar istiyorsun... Bu istediklerinin çoğu pek çok zaman olmayacak. Çünkü onlar bu evde sadece yaşıyor. Seviyor olmamız istediğimiz her şeyi yapmalarını gerektirmez. İstemediklerini reddetme hakları var ve sen bunun için onlara kızamazsın...
.
Sevmek bir şeyi onun istediği gibi sevmekten de geçiyor ve müdahale etmeden sevmek çok saygı gerektiriyor. Bunlar senin anlayacağın şeyler değil gibi gözükse de ben yine de anlatacağım, zira bu aralar beni bu konuda hep yanıltıyorsun ve ben bundan çok mutluluk duyuyorum❤️🌺
.
#birfotoğrafbiryazı
Bazen kendi kendinle konuştuğun anlar aslında pek çok zaman onunla konuştuğun anlardır. Olsa onunla konuşursun eminim, olmasa yine onunla konuşursun, peki ya olamasa, işte o zaman kendi kendinle konuşursun... Bu cümle bu fotoğrafla kardeş gibi. Akşam oluyor desen mümkün, güneş doğuyor desen aksini söyleyemem... Şahit olan bilir, yaşayana sorulacak bir durum.
.
Hayat hep keskin virajlı değil. Gün bile doğup batarken yumuşacık karıyor renkleri birbirine. Hiçbir rengin hatırı kalmıyor ve bakan hiç kimsenin gözünü yormuyor. Ve her şey içi içe ahenk içindeyken, bir tek biz istiyoruz ki her şey net bir renge dönüşsün, hemen dönüşsün, karışmasın, bulanmasın hep dupduru olsun, olalım...
.
Hiçbir şey yapmadan öylece durmak, daha doğrusu sessizlik insanı arındırıyormuş. Arındığımız sessizliğimizin sesi yoksa sevgi de yoktur, manzara da yoktur, o da görseydi yoktur, nefes yoktur, hayat yoktur, söyleyecek, duracak, dinlenecek hiçbir yer ve hiçbir şey eminim ki yoktur...
.
#birfotoğrafbiryazı
Ağaçların bu muazzam saygı duruşuna "Taç utangaçlığı" deniyor. Birbirlerinin güneşini kesmekten imtina ediyorlar ve özellikle uzun ağaçlarda görülüyor bu durum. Güçlü olanın diğerini gölgede bırakmadığı, alacağı güneşe, vereceği filize saygı duyduğu ve varsa zararlı börtü böceği bir diğerini tüketmemek adına geçişi, mesafeyle zorlaştırdığı harika bir düzenden çok şey düşüyor payımıza...
Kırmadan incitmeden varolmanın dersini ağaçlardan almalıyız demek ki... Dalını kırdıklarımıza dizimizi kırıp talebe olmak lazım bir yerde. Şu âlemde neye baksan kanaatkâr neye baksan bir saygıya selam duruş. Var ederek bir varoluş...
Gözüne bir kez ilişti mi bu hâl, sonrasında aynı insan olarak kalamıyorsun, daha doğrusu kalmak istemiyorsun. Aldığın huzurun saygıdan geldiğini ve saygının olduğu yere sığınmanın ahengini her yere yaymak istiyorsun. Ağaçlardaki utangaçlık vallahi utandırıyor seni, yola revan olduğunda ilk yaptığın şey trafikte bir başkasına fazla ilişmemek oluyor. Önce takip mesafesini koruyorsun. Çünkü hayatın içindeki takip mesafesi bir bozuldu mu her şeyin nasılda zincirleme kazaya doğru gittiğini pek âlâ biliyor insanoğlu. Ama işte unutkan insan. Adının tezahürü ile müsemma yaşıyor. Bile bile kendi marazlı kısımlarımızı başkalarına aktarıyoruz. Hayat koşturmacasında alanları darlaştırıyor mesafeleri kısaltıyoruz. Saygıda safları sıkı tutmak, başkalarının özel alanlarından uzak durmakla öyle ilintili ki... Bu hem maddi hem de manevi...
Halbuki dallarını güneşe uzatan ağaçların utangaçlığıyla utansak halimizden İçimize bir huzur yayılmaya ve ruhumuzu dantel gibi işlemeye başlayacak. Gördüğümüz o güzelim çocukları dokunmadan da sevmeyi öğreneceğiz mesela. Sevdiklerimize bir söz söylerken gönlünü güneşe açmasına müsaade mi ettik yoksa gölgede mi bıraktık düşünmeden edemeyeceğiz.
Gözümü ağaçlardan alamıyorum. Onların bu hâli saymak mı yoksa sevmek mi daha çok diye soruyorum. Bu mutlaka sevmek olmalı diyorum. Bu hâl saymaktan varolduysa bunu âlemin hâli ile hallenerek görmek de sevgiden zuhur etmiş olmalı. Yani bu bir sevgi alameti olsun. Çünkü azizim sevgi penceresinden bakan bir gözün gördüğü hikmet, insanın haline, hayatına ve bittabi ruhuna pek âlâ sirayet ediyor. Lezzetli bir varoluş hikayesine dönüşüyoruz azar azar...
Çok şey söylemem lazım ama yazıp yazıp silmek düşüyor burada payıma. Zincirleri kopmuş salıncaklar, kırık tüneller, boşluklu merdivenler, geceden kalma boş cam şişeler, izmaritler, bozulmuş, yıpranmış ve asla sahip çıkılmamış ne kadar çocuk parkı varsa hepsine paylaştırdığım çokça hayal kırıklığım var. Ben bile böyle hissediyorsam kaydırakta istediği gibi kayamadığında bir çocuğun yüzleştiği gerçek sadece vücudunu acıtmıyordur muhakkak. Salıncakların o kalın zincirleri nasıl oluyorda bu kadar çabuk kırılıyor. Tünellerin şeffaf kısımları hangi güçlü kollar tarafından parçalanıyor. Ve merdivenleri boşluklu yapan mühendislerin çevresinde aman düşecek diye endişe edeceği bir tane çocuk kalmamış mı...
Üzülüyorum hayat... Tek bir hayatın içine bu kadar hayal kırıklığı çok fazla. Her şeyden mutlu olan çocuklarda yok artık. İstediğini elde ederken bile başka elde etmek istediği şeyler yüzünden sevinçle r hep yarım. Bunu kendi başlarına öğrenmiş olamazlar, mutlaka kendi ellerimizle giydirmiş olmalıyız bu renksiz dünyayı, başlarına güneş geçmesin diye taktığımız şapkalarla öğrettik güneşin bile masum olmadığını.
Cümleler hiç umrumda değil. İçimi dökerken cümleler güzel diziliyor mu diye dert edinmeyi bırakalı çok oldu. Çok şey bıraktım zamanın içine... Bıraktıkça çoğalan bir hayat yaşıyoruz. Dünya yükü asla bitmiyor...
