Döngü...

Hiç anlaşılmadığın yerde her şey olabilirsin. Her şey sevgisizlikten diyen üstad ne doğru bir şeye temas etmiş. Çünkü sevmek eksilen bir parçamız olduğunda onu çoğaltacak hiçbir şey yok. Sevmek birine atfedilen bir hoş seda değildir, birini sevmenin güzelliği insanı güzel ve ümitvar yapar. Karamsarlıktan çıkaran pürü pak bir yeri vardır. Zamanın seyri, baktığın şeyin çirkinliği bile gider sevince. Bunu yere serdğim bir piknik örtüsünün üstünden yazıyorum. Bütün dünyayı ağır çekimden seyretmek için geldim buraya. Sevgiden azıcık nasiplendim diye içime yerleşen huzur, bir de seviye atlasa ne hale gelecek diye düşünmenin bile heyecanını yaşıyorum. Kargalarla kurabiye yerken, otların rüzgardaki seyrini izlerken kendime dönüyorum sık sık. Anılara ve depresif hatıralara veya özlemlerimi değil, sadece kendime dönüyorum... Öyle uzağım ki insanlardan onlara karışmam gereken ortamlarda çok acayip şeyler görüyorum aslında görüyor-dum, ben dersimi çoktan aldım, çok görmüyorum artık hoş da görmüyorum sadece uzak duruyorum ve bu kusuru görmenin benimle alakasını düşünüyorum nitekimde herkes ama herkes başkasında kendi eksiğini kendi kusurunu görüyor... 

İnsanları değiştirmeye hiç kalkışmadım demeyeceğim evet ilginçtir tamamen iyi niyetle ve o kişiyi (kişileri) düşünerek (iyiliğini isteyerek) yaptığım zamanlar oldu ama öğrendim. Sınırları ihlal etmenin saygısızlığını, anında değişmeyecek şeyleri demenin iyilik olmadığını kaldı ki bunu harika, gönülden hala dost olduğum, dostluğunu çokça özlediğim birinden görmüştüm ama öğrenmemişim, ona bunu anlatmak isterdim. Koşup sana anlatmak isterdim, sanırım bu anlamda sadece bir tane harika dostum oldu, olana olduğu kadar iyi ki🌺

Her şeyin olanına olduğu kadar iyi ki... Hayat her şeyi olması gerektiği kadar veriyor, elimizde değil daha fazlası artık buna da inanmıyorum. Keşkelerin beyhude oluşuna canımı sıkmıyorum. Pek çok şeyi kişisel algılamıyorum pek çok şeyi üstüme alınmıyorum her gün daha fazla kimim, nasılım hangi davranışımın aslında kaynağında ne var çalışıyorum üzerine, herkes çalışmalıymış, ömür boyu sürecek bir şey öğrendim ve bunun huzuru ile kendimle çalışmalar yapıyorum, en azından deniyorum. Herkes kadar kusurluyum herkes kadar insani, aslında herkes gibiyim... Ama ümitsiz değilim. Bu hayat bana eşsiz insanlar verdi. İnsandan yana gönlümde güzel şeyler kaldı. Her öğrendiğim şeyin içimde bir bilge kişisi var. Bu benim şansım bu dünyaya herşeye umutla ve sonsuz iyi ihtimalle bakmama vesile olan şey.

Ben iyi şeyler kadar iyi olduğunu sandığım pek çok kötü şey yaptım... Telafi de ettim, telafisiz de bıraktım, pes de ettim, içimde yaşayıp devam da ettirdim... Ama biliyorum ki hep iyiye doğru gitmeye çalıştım, biliyorum ki ben iyi biriyim deyip bırakmadım kendimi... İyi olmak kolay değil. Bilgi istiyor, emek istiyor, terbiye istiyor mütemadiyen... Yoruldum, yordum, dinlendim ama az ama çok devam ettim. Hep içimde bu yer çiçek açar. Kendimi seviyorum, sevdiklerimi ve onun sevdiklerini de... Diğer her şeyi de onların içime ektiği sevgiden taşarcasına seviyorum. Benim sevmediğim ve nefret ettiğim pek bir şey yok... Bunu bir çiçek kokusu eşliğinde söylüyorum...  

Bu benim bu hayattaki kârım...

Vesselâm...