Her anı zihinde kötü kalmaz, iyiler çıkıverir ansızın bir satır aralığında. Bir cümle geçer bir replik arası sana tanıdık, senin için özel, sana verilmiş gönülden... Sonra dersin ki, söz ağızdan çıkan herşeyle bir bütün değil mi? Ben ağzımdan çıkan herşeyi söz sayarım, bu benim en çok derdine düştüğüm şey. Ama yeni bir şey öğrendim... Sözleri tutmak içinde o sözün hükmü kalmalı. Kendine vermediysen, verdiğin taraf yardımcı olmalı. Bazen öylece kalıyor kelimeler ve sen ömür boyu zihninde bir yük gibi taşıyorsun. Ne yaparsan yap tam olsun dediklerin hep yarım kalıyor. Geriye her zaman bir şeyler kalır. Madem kalacak en baştan derdine düşmemek daha akıllıca ama o akıl çoğu zaman başta değil sonda konuşuyor... Pişmanlık denen şeyi anladığımı pek sanmıyorum ama yaşanan hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimi bilmem gerekiyor. Kimseye olduğundan daha farklı bir şeyi daha iyi olmak adına sunmamak lazım. Kendinden uzaklaşarak hiçbir yarım kalmışlığı mükemmel bir şekilde tamamlayamazsın. Dağılan tesbih gibi bazı hatıralar. O boncuklar öylece bekler bir şeyin içinde ve sen çokça zaman sonra bütünleyeyim dersin ama bellidir yeniden var etme çaban. Eski bir ipte diziliyken daha kendi gibiydi yenisinde daha eğreti... Hayat hep böyle sadece bazen unutuyoruz... Dağılan tesbihleri toplamayın. Belki de artık zikri de derdi de bitmiştir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder