Yok...

Belki yarın yokum, belki yarın yok olacağım. Düşünüyor insan, kim daha önemliydi, neyi, kim için yaptım, ben neydim, benim bedenim ya da ruhum neye hizmet etti şu fani hayatta... Vasiyet yazmak isterdim, belki yazarım. Hangi duyguyu kime bıraktığımı, ruhumun kimde, nerelerde dolaşıp durduğunu. Neden bu hayatta ısrarla anlayamadığım pek çok şey kaldığını ve aslında sıkıcı  büyük cümlelerden niye ölesiye kaçtığımı... 

Kim aslında sevdi beni, kim sevmekten bahsederken hırpalayıp çekti gitti. Nerelerde kalamadım, en çok neye sevindim ve hangi elzem duygunun içinde kim için acı çektim. Ben neydim ve şu hayatın şu raddesine gelene kadar kaç eşikten, kaç duygunun, kaç insanın kalbinden geçtim. Uzundu hayat, çok şey gördüm. Pek çoğu bugünümü inşaa etti. Kendime kızmamayı öğrendim, beni üzenleri affetmeyi ve yaptığım hatalar için ilettiğim ya da iletemediğim özürlerimi dile getirmeyi...

Ben gidiyorum deyip gitmek istiyorum bazen. Ruhumla bedenimi ve duygularını aynı vücut içinde yaşamak istemiyorum. Yanlış anlaşılmasın ölmekten bahsetmiyorum ama ayrılmak istiyorum arada bir. Fazla ütopik... Zaten her şey bir rüya gibi. Bir gün gerçekliğe gözlerimizi açacağız, bir yer vardı güzeldi ama iyi ki bitti diyeceğiz. Demeliyiz...

Depresifmiyim, hayır bu saatte, hiç değilim.🌻

Çünkü seviyorum, sevmek güzel şey...

...